KIRMIZI FENER
Başlığı açıklayarak başlayalım , metafor yerine ulaşsın..
'Gemilerin sol yanında bulunan ışığa fener denir ve kırmızı fener manevrası kısıtlı gemi ya da tekneyi temsil eder, 'uzağından geç ' anlamına gelir. Deniz trafiği de aklımızdaki düşünceler gibi akar. Deniz kazalarında çoğunlukla gemiler sol yandan hasar alır, tıpkı insanlar gibi. İnsanlarda hep sol taraftan kırılır. Ve gemilerin yakın geçişlerinde özellikle sisli havalarda birbirlerini görmeleri için sol taraflarında kırmızı fener ya da lamba yanar. Bazen bu ışık farkedilmez, gözler körleşir. '
Ben ne zaman yaralansam, bir kenara çekilip kendi kanını
yalayıp iyileştiren bir hayvan gibi olurum, kimse tesir etmez bana. Acı içimde
büyüdükçe büyür, korkarım, üzülürüm, endişe duyarım ve yalnız kalırım mutlaka,
böyle zamanlarda bana kimsenin iyi geldiği vuku olmamıştır. Böylece içimde bir
şeyler ölür ve böylece yeniden can
bulmak için isteğim olur.
Anlamak için çaba göstermekten vazgeçerim , içimdeki ateş
söner, ciğerlerime dolan acı beni yakmaktan vazgeçer, üşütür olur. Aklıma
gelebilecek hiçbir sebep teselli etmez, canımın acısı her şeyden üstündür.
Yaşam yavaşlar, kalp atışım hızını alamaz, ağzımda kanımın acı tortusu ile
beklerim ; yaramın açıklığı derin mi , geçeceği süre belli mi , beni daha ne
kadar acıtır, ne zaman dünya normal seyrine döner?
Bu süreyi belirleyince iyileşme süreci başlar, kanama durur,
yara izi hücreler sözleşmiş gibi kapanmaya başlar, dünyanın hızı tekrar ivme
alır, kalbin atışı yavaşlar.
Normalleşti dünya, sabah ışığını tenimde hissederek soğuğu
unutup yürüdüm her gün. Her güne bir anlam gelip oturdu sessizce ; patatesli
yumurtanın tadının ne kadar güzel olduğunu fark ettim yeniden , kışın da
bıkmadan yediğim çikolatalı dondurmayı sevdiğimi hatırladım. İzlediğim ve
okuduğum hikayeler yeniden zihnimi meşgul etmeyi başardı. Annemle babamın
merakı rahatsız etmedi ve her gün konuşmaya başladık tekrar. Sevgisizlikten
taşa dönüşen kalbim biraz biraz ılımaya başladı. Tüm dünya, melekler,
şeytanlar, insanlar, denizler deryalar yine tüm azameti ve rutinliği ile
çevremdeki yerini aldı ; bir süre tüm bunlar yoktu ve sanki daha önce hiç
olmamıştı, ben yalnız kalmıştım hayatta ve acımdan korkmamıştım. Tek korktuğum
şey hissetmeyen ve buz kesilen kalbimdi. Gerisi umurumda değildi.
Baktım ki dünyanın kuralları başka; dürüst ve gerçekçi
olmanın bir alemi yok, gerçekleri söyleyenler asla takdir edilmeyecek, sevilmeyecek, benimsenmeyecek. Çıkarlar daima
sevgiden üstün gelecek, iki yüzlü ve riyakar insanlar hep kazanacak. Bunca çer
çöp içinde üzülmeye değer bir şey olabilir mi? Kaybedilen, tüm bu sayılan
vasıflara fazlasıyla sahipse onu kaybetmek önemli olabilir mi? Gerçeği
sevimsizce de olsa dile getirdiğim için hiç pişman olmayacağım. Üslup ve zaman yanlış olsa
da.
Yaramın son kabuğunu koparıp attım geçen akşam. Bunca
hakarete, yüzsüzlüğe ve haksız davranışa maruz kaldığım için, buna sebep
olduğum için kendimi bağışladım. Bir daha kendime bunca haksızlık etmeyeceğime
söz verdim.
‘ Bir musibet bin nasihatten iyidir’
Güllerle çevirili bir bahçemiz vardı eskiden, annem sağ
olsun gözü gibi bakardı, çiçek koparılması kati surette yasaktı. Gülleri çok
severdim, kokuları, biçimleri beni etkilerdi. Bir gün annem evde yokken daldım
bahçesine, birkaç tane gül koparmak istedim. Dört yaşındaydım, tazecik ellerim
kan içinde kalınca hayretle kalakalmıştım, üstelik gül kırılmış ama dalından kopmamıştı. Annemin neden ısrarla ‘ koparma’ diye dikte ettiğini
anlamıştım ve bir daha kimsenin bana ‘yapma , etme ‘ demesine gerek kalmamıştı.
Şimdiki halimi o eski hikayedeki halime benzettim. Kan revan içinde kalmadan
anlaşılmıyor bazı şeyler, anladım.
Kanım durdu, ağzımdaki kekremsi tat kayboldu. Yeniden yaşama
sevinci gelip yüreğime oturdu. Kimse bilmez, kader dediğimiz şey yaptığımız
aptallıklara yapılan bir atıftır. ‘Kader böyleymiş’ diyerek suçu atılan her
davranış bizim yanılgımızdır ve kendimize konduramayız. ‘Kader’ dediğimiz şey
elimizde evirip çevirdiğimiz bir tahta oyuncaktır, zaman da diğer elimizdeki
çakı. Oyuncağı oyup , şekillendiren biziz. Ortaya çıkan şekli beğendiğimizde
böbürlenerek ‘bu benim eserim’ diyen ukala da , beğenmeyince ‘kadere karşı
gelinmez’ diyen budala da biziz. Bu nedenle kimseye kızmaya gerek olmadığını
anlamak ve oyuncağımıza verdiğimiz şekillere dikkat etmek gerekiyor. Tekrar
düşündüm, iyice düşündüm, Tanrı bize bu yol ayrımlarını boşuna vermiyor.
Sınanmalar, aldanmalar, acılar boşuna değil. Bir gün huzuruna çıktığımda bu
ayrıntıları daha iyi anlamış olmak ve
şunları söylemek isterim;
- - 'Hayatı daima olduğu gibi yaşadım, insanları olduğu
gibi sevdim, zaman zaman kendime zarar verdim, bunun için hep pişman oldum. Ama
anlamaya çabaladım; tüm kadim kitapları okudum, her gün her saat öğrenmeye açık
oldum, ilk vazifem olan ‘Oku’ emrini başucumda tuttum. Öykündüm, hikayeler
düşledim , yazdım. Kalbimi daima açık tuttum, yaralandım, düştüm ama ayağa
kalktım. Bu yaradılışımda bana verilen kudretti, onu değerlendirmek için var
gücümle savaştım. Bana verilenler ile şımarmadım, benden alınanlara gücenmedim.
Benim anlayamayacağım sebepler olduğunu biliyordum. Bir anlam aradım daima, bu
bazen beni yanılgıya düşürdü ve hata yaptım. Yaptığım her hata için kendimi
cezalandırdım. Ama yeterli bulmadım,
bana verilecek her cezaya ve mükafata kendimi hazırladım. Yaptıklarımdan çok
düşündüklerim için af diliyorum.'
'
Böylece çemberi tamamladım, artık bu mahveden düşünceden azat oldum, özgürüm. Yaşama devam
etmeye hazırım. Bir dosyayı kapatıp rafa kaldırdığımda onu asla açmamak
adetimdir. Orada olacak, yaşandı, unutulmayacak.
Yorumlar
Yorum Gönder